Kindarleg sveitarómantík snúrusýningu

Handverkshátíðin að Hrafnagili var opnuð með formlegheitum og löngum ræðuhöldum í morgun og fengum við í Grálist hjá Víðáttu601 óvænta viðbót við snúrusýninguna góðu. Jú, við erum nokkuð á þjóðlegu nótunum í list okkar og fast uppvið nyrðsta snúrustaurinn jarma kindur í girðingu. Nokkuð kindarlegt en viðeigandi. Svo ekki sé minnst á kornakurinn austan megin við okkur, vinnuvélarnar vestan megin og auðvitað allt skemmtilega handverkið sunnan við okkur með kornið að leiðarljósi. Ég er í sveitó fílíng í dag enda í mjög svo fornu handverki, lopapeysunni góðu sem tengdamamma mömmu hennar Línu prjónaði, notaði og átti í áranna rás og færði svo mömmu Línu, ástkærri tengdadóttur sinni peysurýjuna fyrir um 17 árum síðan. Sem síðan Lína mín átti og gaf mér. Einhversstaðar heyrði ég spakmæli að góð vinkona væri eins og hlý lopapeysa. Kannski verður þetta svona framhaldssögupeysa sem gengur mann af manni eins og sögurnar forðum. Jæja, vinir mínir ég vona að þið hafið smitast af sveittapúkafílíngnum í mér og fundið sveitailminn í gegnum bloggið.